Een, door mijn moeder, gehaakt kleedje, mijn oude leesplank, het poëzie album van mijn moeder en mijn eerste leesboekje. Alles had de tand des tijds redelijk doorstaan, zelfs het album van mijn moeder, dat toch dateerde uit 1927. Mijn ouderlijk huis bestaat niet meer en daarvoor heb een foto afgedrukt op linnen. Dat heb ik trouwens met de andere dingen ook gedaan want zo kon ik alles intact laten.
afmeting 50 x 50 cm
bladzijde uit het poëzie album van mijn moeder
verweerde luiken
mijn leesplank
Dit is het gedichtje dat ik erop geschreven heb.
De tand des tijds is duidelijk
te zien.
De buitenkant is verweerd
door afwisselend zon en regen
en veel meer nog misschien.
Scheef hangen twee luiken,
maar de ramen zijn nog helder.
De deur gaat vriendelijk open
en ik kan het eten ruiken.
Het is geen rijksmonument,
maar dat is het wel voor mij.
Want dat kun je pas begrijpen
als je de geschiedenis kent.
Op de zolder ligt een rijke schat,
vergaard in alle jaren.
De tand des tijds heeft hier
nog nooit invloed op gehad.
De buitenkant is verweerd
door afwisselend zon en regen
en veel meer nog misschien.
Scheef hangen twee luiken,
maar de ramen zijn nog helder.
De deur gaat vriendelijk open
en ik kan het eten ruiken.
Het is geen rijksmonument,
maar dat is het wel voor mij.
Want dat kun je pas begrijpen
als je de geschiedenis kent.
Op de zolder ligt een rijke schat,
vergaard in alle jaren.
De tand des tijds heeft hier
nog nooit invloed op gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten